Ben iyi bir anneyim!

Hepimiz şüphe etmiyor muyuz anneliğimizden? Acaba çocuğuma layık bir anne miyim, baba mıyım diye endişelerimiz, kendimizi sorguladığımız anlar olmuyor mu?

Çevremdeki pek çok insan bu endişeyi taşıyor.

Hele çocuk hasta olduğunda...

Yemiyor muyuz kendimizi; ah keşke sokağa çıkarmasaydım, ah keşke o ev ayakkabısını her ayağından attığında tekrar giydirseydim, ah keşke ah keşke...

Mina 2 yaşında oldu.

Meğer en güzel yaşı bu yaşıymış...

Gün geçtikçe kendimi hep şu andaki halinin en güzel anı olduğunu söylerken buluyorum.

Artık kendisini daha iyi ifade edebiliyor.

Konuşuyor baya yahu.

Zaman çekimleri, edatlar...

Her şey tastamam.

Geçen gün bebeğini aldı kucağına oynuyor.

Çiş çiş dedi.

Hadi koş banyoya dedim, meğer kendi çişi değilmiş gelen, bebeğinin çişi gelmiş.

Çişini yaptırdı.

Poposunu temizledi.

Washy washyyy wash hands dedi ve ellerini yıkadı bebeğinin.

Sonra "bebeğimmmmm seni seviyorummmm" dedi.

Benim gözler doldu.

Nasıl sevgiyle, nasıl aşkla yaptı bunu...

Sonra düşündüm, bunların hepsi benim Mina'ya yaptığım şeylerdi.

Birebir kopyaladı beni.

Aynaydı o...

Benim ona yaptıklarımı kendi dünyasında kendi oyuncaklarına yaptı.

O sevgi öyle büyüledi ki beni...

Hele seni seviyorum bebeğim derken ki aşk o kadar içtendi ki...

Iyi bir anneyim ben!

O kadar sıcak seni seviyorum bebeğim diyebiliyorsam ve bu duyguyu kızıma geçirebiliyorsam evet evet iyi bir anneyim ben...

Pek çok anne de iyi anne...

Çünkü her anne kendi evladı için en iyi annedir.

Bak bunu yazarken süzüldü gözlerimden yaşlar.

Dur bir peçete alayım...

Sevgiyle

dinamikanne