Kömür gözlü çocuğa...

Aylardır yaşanan olayları aklım almıyor artık.

Sağduyuyu kaybetmek ne fena bir şey.

Bugün bir çok insanın yüreği yanıyor.

Kömür gözlü, güzel gülüşlü çocuk için...

Gitti...

45 kilodan, 16 kiloya düştü uyurken.

Uyanamadı...

Bu 16 kilo öylesine ağır geliyor ki hepimize...

Şu replikleri hatırlıyorum 21 gram filminden...

“Kaç hayat yaşıyoruz?
Kaç kez ölüyoruz?
Ölüm anında 21 gram kaybettiğimiz söyleniyor…
21 grama ne sığar?
Ne kadarı kaybolur?
21 gram ne zaman kaybolur?
Ne kadarı onunla gider?
Geriye ne kadarı kalır?
21 gram… Beş madeni paranın ağırlığı, bir kuşun, bir çikolata parçasının…
21 gram ne kadar çeker?
Ne kadar? “

Sahi ne kadar çeker 16 kilo?

64 adet ekmek demek bu...

Her lokmada bu ekmekler düğüm olmayacak mı boğazımızda?

Hiç aşık oldu mu acaba?

Bir kızın elini tuttu mu? Kalbi durmaksızın attı mı? Kumsala uzanıp, yıldızları izledi mi?

Umarsız, avare dolaştı mı başı boş sokaklarda?

Bu yaşlara yakın 2 çocuğum var benim.

Onlar geliyor aklıma, onların hayalleri, umutları canlanıyor gözümde.

Ah çocuk, özür dilerim...

Tek söyleyebileceğim, tek hissettiğim şey bu!

Hayatta kalanın vicdanı çok ağır gelmiyor mu?

Belki yeşil bir krampon istemiştir şu hayatta...

Belki hiç tiyatroya gitmemiştir...

İstediği bir yemek vardır belki de kahvaltıya; yumurtalı ekmek...

"Hayat devam ediyor mu, yoksa hayatlar hayat devam ederken bitiyor mu?
İşte bütün mesele bu. “

Biz bugün üzüleceğiz, ağlayacağız, yarın öbür gün unutacağız...

Ateş düştüğü yeri yakıyor ne yazık ki...

Sabah haberi duyduğumda ağladım.

Sonra günün koşturmacası içinde rutine geçtim.

Ne zaman sosyal medyaya baksam, bir tokat gibi çarpıyordu yüzüme yazılanlar...

Borçluyuz hepimiz o anaya, babaya,kardeşe...

Herkesin çocuğu olabilirdi o kömür gözlü çocuk.

Herkesin çocuğunun başına gelebilirdi bu olanlar...

Elden ne gelir?

İçimizde bir yumru, boğazımızda bir düğüm...

Unutmayacağız seni çocuk!

Unutursak, kalbimiz kurusun...

Işıklar içinde uyu...

dinamikanne