Gayet net bir ses tonu ile, "hayır" dedi.Neden diye sordum.
"Çünkü görüştüğümüzün üzerinden pek fazla geçmedi" dedi.
Nasıl hissettiğimi anlayamadım.
Aslında ne kadar netti.
Ne kadar basitti.
Ne kadar dolambaçsızdı.
Kendimi önce biraz kötü hissettim, daha sonra bunun benimle ilgili bir şey olmadığını düşündüm.
Ben onunla gurur duydum.
Çünkü bu öğretilmiş bir şey değildi.
Hayır demeyi öğrenmesi gerekir bazı yetişkinlerin.
O böyle yetişiyordu.Her ne olursa olsun, çocuk saflığı ile hayır diyebiliyordu.
İstediğini söylüyor, yapmak istediğini yapıyor, anı yaşıyordu.
Kimse de onu düzeltmedi."AAAA Yavrum, çok ayıp, o senin teyzen, üzülür bak sonra, özledim de" demedi.
Daha sonra buluştuk, Mina'ya da bana da sarıldı.
Mina'nın elini tuttu.
Mina'da ona yapıştı :)
Hayır demek zor değil.Sadece buna alışmak gerekiyor.Hayır demeye...
Başkasının "evet"i ile sizin "hayır"ınız arasında elbette fark var.
Başkasının "evet" i sizin gerçekliğinize uymayabilir.
Ve verdiğiniz o "hayır" ile çok daha mutlu bir insan olabilirsiniz.
Yapmacık hayatlardan uzak bir hafta diliyorum kendime ve tüm isteyenlere.
Işıkla,
dinamikanne
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder